Hoe lang ik daar zo stond kon ik niet zeggen, waarschijnlijk had het ervaring niet langer dan een paar minuten geduurd. De vaststelling dat ik op mijn eigen graf stond, was verbazend nuchter geweest, alsof iemand op een zonnige dag zei; "De zon schijnt". Ondanks de herkenning had het gevoel in mijn hart mij enigszins overrompeld door de intensiteit ervan en daardoor was ik even van mijn stuk. Het beeld en de kracht van wat ik waar genomen had, waren eigenlijk te groots voor mijn lichaam. Op het moment dat het beeld helemaal verdwenen was hoorde ik de stemmen van mijn familieleden die niet ver van mij verwijderd waren. Nog even bleef ik dralen op de grote stenen plaat die mijn graf zou zijn. Ik had wat tijd nodig om weer helemaal mijzelf te worden en daarna sloot ik mij weer aan bij mijn familie. Mijn vader en zussen waren net als ik erg onder de indruk van de bijzondere plek. Enthousiast en verwonderd wezen we elkaar op bijzondere beelden en afgebrokkelde muren en we maakten er zelfs een soort wedstrijdje van. Wie zag als eerste het volgende vreemde beeld of de mooiste kikvors? Het was een vrolijke boel en ik deed daar aan mee alsof er verder niets aan de hand was. Niet lang nadat de zon over haar hoogste punt was werd het tijd om aan de lange terugweg te beginnen. De inmiddels hete zon brandde en de hoeven van de voorste paarden zorgden voor veel stof voor de achterblijvers. Daarom werd er regelmatig van plaats gewisseld. Af en toe werd er halt gehouden om te plassen en iets te drinken, maar veel tijd kregen we niet. De zwijgzame Hugo had in de gaten dat hij met deze onervaren groep paardrijders geen haast kon maken en hij begon zich zorgen te maken over de duur van de terugreis. Tegen zonsondergang kregen de paarden in de gaten dat ze bijna thuis waren en ze zetten de pas erin. Kennelijk roken ze de stal. Als ongeoefende ruiters moesten we dat maar over ons laten heen komen omdat we er geen idee van hadden hoe we de dieren tot een gematigd tempo konden verleiden. Alweer bood de zadelknop uitkomst. Het begon al donker te worden toen we eindelijk bij het hotel kwamen. Stijf en met pijnlijke benen en billen liet iedereen zich van zijn paard glijden. Mijn jongere zusje liep te huilen van alle inspanning en kreeg, na al die uren te paard, haar benen niet meer recht, zodat ze niet meer kon lopen en gedragen moest worden. Mijn moeder had op de uitkijk gestaan en een gilletje van opluchting geslaakt toen ze haar stoffige en dodelijk vermoeide man en kroost in het zicht kreeg. Alles was inderdaad goed gegaan en mijn vader had weer gelijk gehad. Het was een indrukwekkende dag geweest. We waren niet beroofd en heelhuids terug, maar wel te laat voor het eten. Gelukkig had men dat voor ons bewaard. Ik sprak er met niemand over wat ik die dag had ervaren. Al veel te vaak had ik meegemaakt dat men mijn gebabbel over dingen die ik zag en voelde met een schouderophaal afdeed. Het werd mij nooit duidelijk waarom mijn ouders en andere volwassenen mijn innerlijke wereld niet serieus namen. Als peuter had ik dat gebrek aan begrip al pijnlijk gevonden en daarom had ik mijzelf vroeg aangeleerd om mijn ervaringswereld niet met zomaar met anderen te delen. De ervaring op Alto de los Idolos was om nooit te vergeten, maar ik zou het nog lange tijd als een geheim voor mijzelf moeten houden.

I could not tell how long I stood there, probably the experience did not last longer than a few minutes. The observation that I was standing on my own grave had been surprisingly sober, as if someone said on a sunny day; "The sun shines". Despite the recognition, the feeling in my heart had somewhat overwhelmed me with its intensity, and therefore I was upset for a moment. The image and power of what I had observed were actually too big for my body. As soon as the image had completely disappeared, I heard the voices of my family members who were not far from me. For a moment I continued to wander on the large stone slab that would be my grave. I needed some time to become completely myself again and then I joined my family again. My father and sisters, just like me, were very impressed by the special place. Enthusiastically and amazed, we pointed each other out to special images and crumbled walls, and we even turned it into a sort of competition. Who was the first to see the following strange image or the most beautiful frog? It was a happy situation and I participated in it as if nothing else was wrong. Not long after the sun was over its highest point it was time to start the long way back. The now hot sun was burning and the hooves of the front horses provided a lot of dust for those staying behind. That is why they regularly changed places.Occasionally people stopped to pee and have a drink, but we didn't get much time. The silent Hugo realized that he could not hurry with this inexperienced group of horse riders and he began to worry about the duration of the return trip. By sunset, the horses realized that they were almost home and they put the pass in. Apparently they smoke the stable. As untrained riders, we had to let that happen because we had no idea how we could seduce the animals at a moderate pace. Again the saddle button offered a solution. It was getting dark when we finally arrived at the hotel. Stiff and with sore legs and buttocks, everyone let himself slip off his horse. My younger sister was crying because of all the effort and, after all those hours on horseback, she could not straighten her legs anymore, so she could no longer walk and had to be carried. My mother had stood on the lookout and heard a shriek of relief when she saw her dusty and deadly tired husband and offspring in sight. Everything had indeed gone well and my father was right again. It had been an impressive day. We were not robbed and returned unscathed, but too late for the food. Fortunately they had saved that for us. I didn't talk to anyone about what I had experienced that day. Far too often I had experienced a shrug of my chatter about things I saw and felt.It never became clear to me why my parents and other adults did not take my inner world seriously. As a toddler I had already found that lack of understanding painful and that is why I had learned myself early not to share my world of experience with others. The experience at Alto de los Idolos was never to be forgotten, but I would have to keep it a secret for myself for a long time to come.